Każdy potencjalny kredytobiorca kredytu hipotecznego na zakup mieszkania, domu lub innej nieruch ości wie, a przynajmniej powinien wiedzieć, że istnieją różnice między wysokością miesięcznych rat spłaty kredytów hipotecznych, oferowanych przez poszczególne banki.
Te różnice w większości wynikają z różnych stawek marży bankowej, prowizji i opłat stosowanych przez banki na podstawie wewnętrznych uregulowań każdego banku z osobna. Te ustalenia wynikają z indywidualnej polityki danego banku, która może zakładać uzyskiwanie zakładanych dochodów z większej ilości kredytów o mniejszym dochodzie, lub odwrotnie – ograniczenie tej ilości w zamian za wyższe składniki dochodu z udzielanego kredytu. Takie zróżnicowane podejście do kosztów oferowanych przez banki kredytów hipotecznych jest możliwe dzięki temu, że koszty te składają się z części stałej, niezależnej od banku – kredytodawcy i części zmiennej ustalanej przez bank.
Udzielające kredytów banki, mają obligatoryjny obowiązek stosowania się do dwóch wskaźników: ustalanej przez Radę Polityki Pieniężnej stopy oprocentowania kredytów oraz wskaźnika WIBOR.
Czym jest i jak jest ustalany wskaźnik WIBOR?
WIBOR (ang. Warsaw Interbank Offered Rate) – referencyjna wysokość oprocentowania pożyczek na polskim rynku międzybankowym. Wyznaczana jest jako średnia arytmetyczna wielkości oprocentowania podawanych przez największe banki działające w Polsce, które są uczestnikami panelu WIBOR, po odrzuceniu wielkości skrajnych. Banki podają stawki oprocentowania (w ujęciu rocznym), po jakich są gotowe złożyć u siebie depozyt, o godz. 11:00 każdego dnia roboczego. Proces wyznaczania wartości WIBOR nazywany jest fixingiem WIBOR.
WIBOR jest wyznaczany dla następujących terminów[2]:
- ON (ang. overnight) – depozyt na jeden dzień, począwszy od dnia zawarcia transakcji (od dzisiaj na jeden dzień);
- TN (ang. tomorrow/next) – depozyt na jeden dzień, począwszy od dnia następnego dnia roboczego po zawarciu transakcji (od jutra na jeden dzień);
- SW (ang. spot week) – depozyt na tydzień, począwszy od daty dwa dni robocze po zawarciu transakcji (od daty spot na tydzień);
- 2 tygodnie (2W) – depozyt na 2 tygodnie, począwszy od daty dwa dni robocze po zawarciu transakcji (od daty spot na 2 tygodnie);
- 1 miesiąc (1M) – depozyt na 1 miesiąc, począwszy od daty dwa dni robocze po zawarciu transakcji (od daty spot na 1 miesiąc);
- 3 miesiące (3M) – depozyt na 3 miesiące, począwszy od daty dwa dni robocze po zawarciu transakcji (od daty spot na 3 miesiące);
- 6 miesięcy (6M) – depozyt na 6 miesięcy, począwszy od daty dwa dni robocze po zawarciu transakcji (od daty spot na 6 miesięcy);
- 9 miesięcy (9M) – depozyt na 9 miesięcy, począwszy od daty dwa dni robocze po zawarciu transakcji (od daty spot na 9 miesięcy);
- 1 rok (1Y) – depozyt na 1 rok, począwszy od daty dwa dni robocze po zawarciu transakcji (od daty spot na 1 rok).
WIBOR jest podstawą wyznaczania oprocentowania dla większości kredytów udzielanych przez polskie banki, w tym dla gospodarstw domowych i przedsiębiorstw, a także stawką bazową dla obligacji i instrumentów pochodnych. Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie umożliwia handel transakcjami futures na WIBOR dla terminów 1M, 3M i 6M[7].
WIBOR ma decydujący wpływ na wysokość kosztów kredytowych, co ma szczególne znaczenie, gdy w grę wchodzi długookresowy i opiewający na wysokie sumy kredyt hipoteczny na zakup mieszkań, domów i innych nieruchomości. Przez kilkudziesięcioletni okres spłacania kredytu hipotecznego, kredytobiorca może zaoszczędzić dość znaczną sumę wynikającą z różnic w częściach ruchomych kosztów, tzn. marży, prowizji i opłat bankowych. Warto, więc poświęcić więcej czasu na przeanalizowanie rankingu ofert kredytowych w celu wybrania banku stosującego niższe stawki w ruchomej części kosztów.
